Anneciğim ben istemedim buraya gelmeyi...Sen de istemedin beni bırakıpgitmeyi. Biliyorum. Seni çok özledim anneciğim.

Bugün biraz oyun oynamak istemiştim anne. Oynadım. Meğer yaramazlıkmış yaptığım. Burada başka bir “Anne” var. Çok kızdı arkadaşımla bana. Kafalarımızı vurdu birbirine. Canım çok acıdı anne. Sen yanımda olsaydın anne, evimizde olsaydık anne, ben yaramazlık yapsaydım anne, sen de kafamı vurur muydun? Canım çok acıdı anne. Ağladım.

Pencereden dışarı baktım anne. “Anne” yine çok kızdı bana. Beni banyoya soktu. Sıcak suyla yıkadı. Yandım anne. Seni çok özledim anne. Sen beni severek yıkardın. Okşayarak, öperek yıkardın. Su da böyle canımı yakmazdı. Sen bakardın su sıcak mı soğuk mu diye. Sıcak gelirse kafama tasla da vurmazdın anne. Seni çok özledim.

Senin gibi sever belki diye, buradaki “Anne”ye gidip söyledim: “Hadi beni sev!”. İtti beni anne. Sen olsaydın, beni severdin... canından canmışçasına severdin, içine sokarcasına, canına can katarcasına severdin.

Bütün anneler senin gibi sever sanırdım anne. Buradaki Anneler farklı anne.

Buraya gelmeyi ben istemedim. Çok korkuyorum anne. Seni çok özlüyorum. Hayatımın neden duvara çarpıldığını bilmiyorum anne. Neyin yaramazlık, neyin oyun olduğunu da bilmiyorum. Aslında hiç bir şeyi bilmiyorum. Ben çok küçüğüm. Hayata yeni başlıyorum. Hayat çok zormuş anne. Çok korkuyorum...

Hadi anne, neredeysen gel... neredeysen gel... sev beni birazcık anne...