Herkes annesi için bir şiir yazmalı.­
Usulca dokunduğunda ellerime,

Narin, incitmekten korkan,

Duyarlı seslenmelerini duydum.

Kaba, saba elleriyle,

Biçimlendirmeye çalıştığını korkusuzca,

Benim adıma -bana rağmen- geleceğimi..

Kimi gün, üzüntüsünden bıkıp, usanmış,

Yılgın ve teslim olmuş gördüm,

Onu, hayallerinin bağlandığı uzak denizlerde.

Kimi gün, incitmekten korkarak,

Yaklaşımını bir bebeğe...

Büyütmüş, sevmişti kuşkusuz,

Sevmişti yaşadığı sürece,

Bir sevgilinin isteyebileceğinden fazla,

Sevmişti kendini, benim gözlerimde.

Biricik, miniminnacık, mavi gözlü,

Güzel kızını,

Sevecekti ömrü oldukça...

Katı bir yürekti bazen,

Asma dallarında asılı.

Bazen sıcacık bir kış ortasında, Haziran,

Bazen bir mezar hasretiydi,

İkliminden bunaldığı yitik bir kentte,

Karanlık bir Eylül' dü İskenderun Körfezi'nde.

Bazen bir teselli,

Tel örgüler1e çevrili bir hapishane kapısında bekleştiği.

Bazen kirli bir körfez,

Bazen delicesine harcanmış,

Bir gençliği ararken buluyordum onu,

Ağabeyimin terkettiği,

Onu burada bırakıp gittiği,

Bir coğrafyaya,

Otuzyedili yaşlarda,

Kimsesiz...

Ölüm kuşun kanadında olsa,

Bulup yokedecek kadar güçlü,

Ya da yaşamı kendine zindan edecek kadar,

Nefret eden...

Onu bakışlarının gölgesinde görmeden,

Onu öyle görmektense, bin kez,

Ben olmayı istedim ölen!

Duru mavi gözleri,

Bir okyanus çırpıntısında,

Öfkeliyken çakmak çakmak, yeşilimsi,

Duru mavi gözleri,

Yerine bir şey koyamamanın,

Verdiği acı, kaybedilenin...

Acısını anlıyordum,

Acısını yaşıyordum,

Acımız bizimleydi,acımız andımızdı..

Acıtmaktan korkarak Deniz‘imizi,

Yeni bir liman bulduk biz,ikimiz,

O ve ben,yani annemle ben,

Tüm anneler adına,önce o, sonra ben,

Önce o....

Annelerin en güzeli,

Annelerin en kabadayısı,

Annelerin en delikanlısı...

Tülay Ayaz ŞEKER