Sakin, ilik ve gunesli bir gunde bir melek cennetten kacti, yasli dunyamiza indi ve tarlalarda, ormanlarda, sehirlerde ve kucucuk koylerde dolasmaya basladi. Gunes batar batmaz kanatlarini acti ve “Ziyaretim sona erdi, artik isik dunyasina donmem gerek. Fakat, buradan bir aniyla donmek istiyorum.” dedi. Guzel bir cicek bahcesine bakti ve “Bu cicekler kadar guzelini, bunlar kadar hos kokanini gormedim. Onun icin ani olarak bu cicekleri goturecegim” dedi. O sirada ileride,piril piril gozleriyle, gul yanakli bir bebek gordu. Bebek gulumseyerek annesinin yuzune bakiyordu. Bunun uzerine melek sunlari soyledi kendi kendine: “Bu bebegin gulumsemesi, bu buketten de guzel. Onu da beraberimde goturmeliyim.” Bunlari soylerken, bebegin besigini ve bebege ve besige adeta bir sel gibi akan annenin sevgisini farketti. O anda agzindan su sozler dokuldu: ” Bu annenin bebegine olan sevgisi bu dunyada gordugum en guzel sey. Bu sevgiyide beraberimde goturmeliyim.” Bu uc hazineyle birlikte inci kapili cennete dogru kanat acti. Cennetin kapisindan iceri girmeden once, “Iceriye girmeden, anilarima bir goz atayim” dedi. Elindeki bukete bakti, tum guller solmustu. Bebegin yuzune baktiginda, bebegin gulumsemesi yok olmustu. Annenin sevgisine bakti, o tum guzelligiyle yerinde duruyordu. Solmus gulleri ve gulumsemeyi cennetin kapisinda ativerdi ve kapidan iceri girip cennetteki herkesi yanina cagirdi ve “Iste dunyada buldugum ve cennete kadar guzelligini yitirmeyen tek sey bu: ANNE SEVGISI.” dedi.